Το τρίτο στεφάνι

Σε παντρεύτηκα  Φλεβάρη, ανήμερα της Υπαπαντής. Το χιόνι είχε φτάσει μέχρι τα παράλια της πόλης γι αυτό στην εκκλησία κατάφεραν να έρθουν μόνον οι στενοί μας συγγενείς και δυο-τρεις γενναίοι φίλοι.

Ο πατέρας μου δεν σε ενέκρινε επειδή ήσουν πολλά χρόνια μεγαλύτερός μου κι η μάνα μου δεν σε ήθελε γιατί ήσουν κομμουνιστής . Φοβόταν πως κάποτε θα έφευγες με μια μπριγάδα αλληλεγγύης για τις φυτείες καφέ στη Νικαράγουα ή για τα εύφορα χωράφια της Κούβας και δεν θα γύριζες ποτέ.

Κάναμε μαζί ένα γιό. Θα ήταν σήμερα 23 χρονών.

Όχι.

Σε παντρεύτηκα  ένα Σάββατο ζεστό  του Φθινοπώρου, που θύμιζε Ινδιάνικο Καλοκαίρι. Η εκκλησία και όλος ο προαύλιος χώρος ήταν κατάμεστα από κόσμο.

Ο πατέρας μου μπορεί και να σε ήθελε αλλά δεν ήταν εκεί, η μάνα μου όμως χοροπηδούσε μέσα στις φίνες δαντέλες της αφού ήσουν «παιδί για σπίτι» και θα έμενες κοντά μου βρέξει-χιονίσει.

Κάναμε μαζί δυο κόρες. Η μία, θα ήταν σήμερα 17 χρονών.

Όχι.

Δεν σε παντρεύτηκα ποτέ. Ούτε Καλοκαίρι, ούτε Χειμώνα.
Ο πατέρας μου σίγουρα θα σε ενέκρινε κι η μάνα μου, πρώτη φορά τόσο σαστισμένη, δεν  θα ήξερε πώς ν’ αντιδράσει.

Στον γάμο που δεν τελέστηκε,  παραβρέθηκαν μόνον κάποια ερωτευμένα φωτόνια που –ευτυχώς- δεν έγιναν αντιληπτά.

Κάναμε μαζί δυο παιδιά . Σήμερα θα είχαν την ηλικία μας.